Maceradan ötürü hapsoluş..

İlk defa.. Hayatımda ilk defa gerçekten bir yerde hapsoldum.. Ne kadar farklı hissediyormuş insan meğer hapsolunca gerçekten.. Nefes alamıyormuş gibiyim.. Şu anda gözlerimi görebileceğim bir ayna yok burda ama biliyorum, hissedebiliyorum.Dehşet içinde bakıyorlar. Yüksekteyim şu anda .. Yedi sekiz katlık bir bina yüksekliğinde.. Ama sanki birisi beni alıp yedi kat dibe gömmüş gibi hissediyorum diri diri... Her molekülümle nefret ettiğim biri var yanımda,beraber hapsolurken buraya.. Her yanıyla çok sevdiğim iki insan daha da var yanımda.. Ama hapsolduk dedim ya işte.. Üstelik yanımızda laptop ile .. Garip bir şaka gibi değil mi diye sorarken buldum beynime bu halimi. Elimde bir laptop , yanımda insanlar.. Onlara ulaşabiliyorum.. İnternet ile dünyaya ulaşabiliyorum.. Ama hapsoldum. Evet ciddi ciddi birileri gelip üzerimize kilitledi bir kapıyı hiç bakınmadan kimse var mı diye etrafta. Olay bundan ibaret aslında.. Gençliğinde herkesin yaşayabileceği türden salak bir macera.. Ama işte bazen olaylar hani size yukarıdan birisi dilini çıkarıp sizinle eğleniyormuş gibi hissettirir ya, bu da öyle oldu bu gece..
Kırmızı şu anda gök yüzü..Oturduğum yerin karşısındaki binanın çatısında yaklaşık yüz tane filan kuş var galiba.Hepsi garip bir şekilde sabit duruyorlar ve beni izliyorlar biraz da galiba..Aslında bakışlarını göremem ama sanki hepsinin suratında burada ne yapıyor bu salaklar der gibi bir bakış var bence..
Nefret ediyorum dedim ya.. Etmiyorum aslında.. Ben nefret edemem ki zaten kimseden.. Denediğim çok oldu ama edemedim kimseden nefret. Belki biraz daha fazla sıkıldım o insanların yanında ama nefret edemedim.. Edemiyorum işte zaten bu seferkinden de.. Sadece canım acıyor yanındayken.. Hani bazı insanların umursamazlıkları belli bir seviyeden sonra sinirinizi bozar ya öyle bu da.. Yanımda uyuyor şimdi..Sırtını duvara dayamış, üzerinde hepimizin paylaştığı yorganın bir kısmı..Kafası düşmüş hafiften ve uyuyor.. Paylaştıklarımı düşünüyorum onunla.. Pişman olmaya çalışıyorum, olamıyorum.. Hani işte şu anlar vardı ya her saniyesinin bedelini ödediğin, onlardan biri de bu galiba diyorum.. Bilmiyorum belki benim hayata bakış açımdan kaynaklanıyor bu. Hani şu olayların yüzde doksanını iyi ki yaşadım bana mutlaka bir şeyler katmıştır diye algılayanlardanım sanırım.. Güzel olan ve yaşanmış olan herşeyin güzelliğinin acısı çıkıyordu ama bu akşam benden..
İnsanlar uyurken ne kadar farklı oluyor değil mi? Çok farklılar o anda gerçekten.. Bakıyorum paylaştığım yorganın altında sızmış diğer bütün arkadaşlarıma.. Hepsi o kadar farklı ki gerçekten.. İnsanlar uyurken her duyguyu yükleyebiliyorsunuz onlara aslında.. Ama hep iyi manalar yüklüyor aynı zamanda insan onlara gerçeğin tam aksine bazen.. Keşke diyorsun, keşke uyanıkken de böylesine masum ve doğal davranabilseler.. O kadar sevebilirsin ki bir insanı uyurken .Zorla uyandırıp içine sokasın gelebilir gerçekten onu oradan.. O masumluğu mu seversin delicesine yoksa o insanı mı bilmiyorum.Ama seversin işte..
Kuşlar bir anda uçma kararı aldılar az önce.. Nasıl oldu bilmiyorum. Hiç bir ses çıkarmadılar da.. Benim buradan göremeyip hayal ettiğim o bakışlarında birbirleriyle anlaştılar galiba diye düşünüyorum. Kanat sesleri yankılanıyor mahsur kaldığım yerin duvarlarında.. Neyseki yavaş yavaş güneş doğuyor artık da ,ben de bir şekilde burdan çıkabileceğimi bilmeye başlıyorum. Uyanıyor çünkü insanlar artık ve dolaşacaklar artık maskeleriyle etrafta.. Bizi de görecek birileri diyorum içimden.. Biten şarjla da ayarlarımız kaydedilecek işte birazdan..
220207szn