03:00 sendromu 2

Sancılı bir doğum gibi bu bekleyişler.. Tüm bu hazırlıklar ölüm öncesi verilen son nefesler misali.. Zamanın sabırsızlığı... Zamanı durdurmaya kimin gücü yeter ki yada geri almaya.. Neden hep ilerisi için uğraşır insan ?.. Bir sürü yollar varken önümüzde neden birinde ısrar eder?. Nerden baksan saçmalık!!! insan içindeyken göremez ya olan biteni peki neden dışları çıkmak istemez ? Hayatımızın çoğu zamanı birilerine bir şey anlatabilmekle geçerken kaybettiğimiz zamanlarla kendimize yeni hayatlar kuramaz mıydık?
Hayat acı tesadüfler bütünüdür. Bütünün bin bir hali olarak çıkar karşımıza.. Sormaz bekler misin diye acımaz durmaz ..Asla bıkmaz vurmaktan tokadını.. Hatırlarım her saniyesini geçmişim. Zaten tüm bunları beynimden başka kimse kabul etmez , bitip gittiklerini. Oysa acıyordu bastırınca içimde ki yaraya hala.

“Benimle gelir misin dedi dünyanın öteki ucuna yanında sadece tek bir çantayla”... Açıkça insanın yüzüne küfür eder gibi , tüm çıplaklığıyla .Yalandan bir oyunun parçası olmak yada gerçekten yalan olmak yada gerçek olmak.. Hepsi birer ince çizgi duruyorlardı karşımda.. Gelmişim ,geçmişim, geleceğim, sustuklarım, anlattıklarım, bana söylenenler, bana söylenmeyenler, onlar bunlar ,şunlar, etrafımda duranlar... Herkes durup yüzüme baktı.. Değişime açık mıydım ?.. Değişimin olduğu yerde bende bir değişiklik yapıp kalacak mıydım? .. Değişecek miydim? Bu soruyu bana başka bir yerde başka bir zamanda sorsalardı boş bir kağıt verirdim... Ama şimdi inanıyorum.İçimde büyüyen bir şeyler var..Ruhumu kurcalayan.. Dışarı çıkmak isteyen..
Tutamayacağım artık içimde bırakacağım boşalsın yüzlerine.. Boşalsın tüm yasaklanan çocuklarım. İçimde tek damla ben kalmayayım. Çıksın hepsi.. Bulsun yollarını.. Gün gelir de; ben sen ve sen ben olduğumuzda , yada biz olduğumuz da özgür ruhlar sarsın etrafımızı... güzel bir şarkı çalsın , biraz rakı olsun, birde İstanbul gören bir pencere... Yeter işte...