Son durak : Yalan

İsmi önceden hazır bekleyen bir yazı bu. İçindekiler kısmı olmayan bir kitap gibi. Önce kirli kelimeleri biriktirip, adeta nefreti kâğıda kusar gibi döküp, sonra yeni bir sayfayla yeni baştan başlanan bir yazı…
Kirli sayfaya yazmaya çalışmak ne kadar işkence gibi gelirse insana, yeni sayfada başlamak, eskisini bir kerede koparıp attıktan sonra bir o kadar zor… Yapamıyor, yazamıyor insan on kelimeden sonra nefreti zaten. Devam etmek bir çeşit işkence. Yeter demek, merhamet etmek, zaten şimdi farkına varılan yalanları örten perdesi hayatın… İyi huylu olmak bir handikap…
Kafamı kaldırıp bakıyorum etrafıma… ben herkesi seviyorum, hiçbir şeyin sonunu düşünmüyorum diye birçoğu da beni. Buraya kadar her şey güzel. Az düşündükten sonra her şey güzel insana… Daha sonra kafamı tekrar kaldırıyorum, beni sevenlere uzaktan bakıyorum öyle bir… Farkına varıyorum ki, ben aslında hiçbir şeyim… Kendini yalanların arkasına atmış bir çoğu gibi, sorgusuz sualsiz yaşayanlardan… Şimdi nefret mi lazım herkesten diye sorunca normal olarak, geç kalmışım aslında herkese güler yüz satarken… Bir de böyle olması gerektiğini düşünüp durma yalanı var… Doğru- yanlış değil benim arasında kaldığım hayat içinde. Öğrendikçe ve farkına vardıkça bir yalan daha bünyedeki yerini almış…
Ben ise ne yapabiliyorum en fazla. İçimdeki nefreti en masum olan, bembeyaz bir sayfaya kelimelerimle dökerek kendi kendimi bir sefer daha kandırıyorum farkında olmadan… Her güzel şeyin içinde ya da sonunda mutlaka bir yalan olmak zorunda mı diye soruyorum bu akşam kendime?
Tam şu anda yeni bir güne geçiş yapmış ve ölüme bir gün daha yaklaşmış biri olarak itiraf ediyorum;
Yoruldum yalanlardan daha bu yaşta… inmek istiyorum bu durakta…