devam...

Uyku düzeninin kaybolmasıyla beraber kayıp haller içinde gibiyim yine. Elimi kaleme götürmekten bir şey yüzünden korkuyor gibiyim üstelik. Sorgusuz sualsiz geçiyor zamanım. Ve kendimi dinlemeye başladıkça acıtmaya başlıyorum yine canımı. Kaleme bakıyorum o an, kurtaramam seni diyor… Sonunda alıyorum elime ne olursa olsun deyip. Dökmem belki içimdekileri bilip gülmesinler diye. Yine saçmalarım üç beş, gözlerim yorulur, uykuya yaklaştırarak yardımcı olur bu sefer de diye düşünüp eğiliyorum kâğıda…
Normalden yüksekte olduğum zamanları hatırlıyorum bir anda. Keşke diyorum çıksam yine yukarılara düşünmeden hiçbir şeyi. Uykuya hazırlasa beni düşüncesizliğim, baygınlığım. İhtiyaç duydukça da korkuyorum içten içe. Bana içi dolu çözümler lazım diyorum. Şimdilik içi dolu en çözüm onun olduğunu fark ediyorum…
Sorunsuzluğum geliyor aklıma, kızıyorum dert yaratmak isteğime kendim için. Çok da kolay olduğunu biliyorum, biliyorsunuz, herkes bilir.
Kendimi verdiğim şeyler geliyor aklıma birde. Kendimi aldıklarımın yanında, ben için daha iyi şeyler. Gülüyorum içten içe… İçimde onlarca iftira kopuyor.
Ve artık hızlanmak lazım diyorum…
Dalga geçiyorum daha fazla kendimle artık. Hatalarımın farkına varınca onları keyfime oyuncak yaptığımı fark ediyorum. Umursamazlığım artıyor belki. Kişiliğime ters şeylere başvuruyorum belki ara ara. Ama görüyorum ki kimsenin umurunda değil. Aksine daha fazla insan yerine konuyorum. Teraziden alıyorum artık başkaları için taşıdıklarımı… Bana lazım olanları koymaya başlamasam iyice dengesizleşeceğimi anlıyorum çünkü.
Birikmiş şarkılardan biri daha çalmaya başlıyor, hatta öyle bir şey diyor ki, niye oturuyorum diye soruyorum kendime bu saatte;
“uykusuz geçen gece yardımcı olmuyor”
Neyse ki bu geceki uykusuzluğum engel yaratmayacak bana. Umutluyum belki düzene sokacağım yarın düzensizliğimi.
Ben merkezli bir yazının sonuna yaklaşırken, birileri bunu okursa muhtemelen sıkılacaktır diye düşünüyorum.Başkası için bir şey yok çünkü bu sefer.Kendim için yazdım.Birisi daha varsa diye düşününce;
Başımı kaldırıyorum, yine gördüğüm dünyanın en güzel tüy torbası beni yalnız bırakmayan. Nereye gitsem peşimden bakan, koşturan beni peşinden gecenin 4ünde,bilmeden canımı sıkan, canımı alan biraz sonra…
Maraton devam ediyor…:)

Ha bide, Aslı’nın son albümü fena değil…