...

yirmi2 yaşım... ölüme 1 yaş daha yakınlığım...:)Olgunlaştıkça kaybolan heyecanlarım, umutsuzluklarım ve beklentilerim diğer köşede.Bir yaşın daha kapısında beni bekleyen , içeri davet eden dostlarım. Yalandan yakın sandıklarım...
Anlayarak girdim bu yaşıma, 'ben' olmanın, bencilliğin yani, ne kadar önem taşıdığını ve acı/gerçek getirilerini bünyeye. Getiriyorsa sana birşeyler , ancak onun verebileceğini avuçlarının içine ve yüreğini açık tutup , düşünmeden , beklemeden yaşamanın , aslında bi boka yaramadığını...
Buraya kadarki gibi değil aslında olan biten, karamsarlık değil çevrelemiş gibi görülen. Tecrübe sana hakim oldukça,'daha var yaşanacak' diyebiliyor olmak ve üstüne sessizce 2 yudum daha...Devam.
Gün geçtikçe yap-boz'a benzetiyorum kendimi.Parçaları arıyorum, birleştiriyorum sürekli, kimi zaman görebiliyorum resmi, kimi zaman da dağılıyorum...Kimi zaman da dağıtılıyorum belki ama öğreniyorum doğrusunu.
içim, dışımı, yüzümü, laflarımı hiç ayrı tutmadan herkezin beni bildiği gibi yaşamaya devam ediyorum.
Ve kaybediyor-kazanıyor oldukça inancım daha da artıyor doğrularıma, hedeflerime...
Teşekkürler Anne,Baba.
06/03/2007
03:15