öyle bi an gelir ki....

Sürekli şikayet ediyoruz hayata dair. Hep “hayat bize hiç şans vermiyor” , “zaten benden başka herkes şanslı doğmuş” diyoruz. Ya herşey yolunda olsaydı.. Ya her şey istediğimiz gibi olsaydı? Ya hayatımızı sürdürebilecek kadar gücümüz, paramız, Cihangir’de denize nazır, bizim hayallerimize göre döşenmiş güzel bir evimiz, arabalarımız, arkadaşlarımız, dünya turlarımız, kayak takımımız, herşeye izin veren bir babamız, ayrılmayan ailelerimiz, terketmeyen sevgilimiz, düzenli bir sex hayatımız, iyi giden derslerimiz, büyük film ve müzik arşivimiz, playstation’ımız iyi bir eğitim hayatımız, çok yüksek notlarımız, güzel bir işimiz, büyük ödüllerimiz, şişelerce içkimiz, otumuz, her konsere bir biletimiz, geç yattığımızda erken kalkmak zorunda olmayışımız.... Bu liste uzar gider.. Ya bunların hepsi olsaydı daha ne isterdik hayattan? “Tamam” dermiydik acaba .. Artık mutlu olurmuyduk? .. Yoksa yine kendimize yeni eksikler mi yaratırdık... Yeni sorunlar mı bulurduk.. Bunlar size saçma gelebilir, belkide öyledir kim bilir? Dün gece Cihangir'de sokakta içerken sizle, çalan şarkı üzüyordu bizi.. “ Sil gözünün yanlızlıklarını” .... Biz elimizde şişeler, kaybolurken o uçsuz bucaksız lacivert içinde, hemen yanıbaşımızda bir adam bir bardak şarap için insanlarla konuşmak zorunda kalıyordu. Bizim kıçımız donarken, milyonlar verdiğimiz montlarımızda adam sdece kuru bir ceketti. Biz orda 5 kişi yanlızlıklarımızı silerken gözlerimizden , adam uzun yıllardır görmediği kızından bahsediyordu. sesi titreyerek Ama “olsun ben onu yine de seviyorum” diyordu ve o an dönüp dedim ki kendime biz kimler için üzülüyoruz kimler için içip ağlıyoruz. Biz ne yapıyoruz.... Zaten o adama kulak misfiri olduktan sonra o an ordan kalkıp gitmek geldi içimden.. Kalktıkta.. Acıdım mı sanıyorsunuz adama? Hayır .. Biz orada otururken daha acınacak haldeydik Cihangir’in kendinisinden... Çok benciliz ..Çok....