En son ne yazıyordum :)

Gerilere döndüğüm vakitlerde hep bir kanadım yaralı, hep bir yerlerden vurmuş sanki hayat.. Tek kanatla bu kadarı elimden geliyor. Bazı zamanlarda "bir tek kalem tutsun elim, gerisi boş, herşekilde anlatırım derdimi" diyorum. Oysa benimde olmalı herkeslerce paylaşabileceğim bir çocukluğum. Döndüğümde oralara, birileri ışık yakmalı en ucra köşelere. Kahkahalarım olmalı kesinlikle bir yerlerde. Yada bir uçurtmam. Halen uçma kaydıyla. Evimde topladığım misketlerle oynama zamanı ayırmam lazım kendime yada biriktiridğim kartlarla rakip seçmem kendime. Tabiri caizse onu kökmem lazım. 2 uç noktada yaşamam lazım. Ağlarken gülmem, gülerken ağlamam. Bir kamyon yükü suçu kendime bağdaştırdığım anlarda kırdığım kalemlerin, yaktığım yaprakların, soba tarafından katledilen hayallerin bir yerden hayatıma teneffüsü edilmeli. burda değilsede farklı bir mekanda.
......
Kanlı canlı oyunları özleyeli çok olmuş. 1den 100 e kadar saydığım vakitlerde kaçar olmuş herkes benden. Uzaklaşıp saklanmış...
......
"Değişen ben değilim dönüşen savaş" mısralarına ortak olduğum bir gecede, ansızın aklıma düşürdüm seni. Yaz ayazının tenime ışıldamasından mıdır bilinmez, senli düşünceler ürpertir oldu içimi. Gidilecek yolların uzunluğunu düşünme vakti şimdi. Sol yanımda sen, sağ yanımda kalem. Ortak bir komposizyon çıkarma çabası. Sonunda "işte bu senin için" diyebilmek amacım.
Kavgalarımızın suratıma düşürdüğü ekşimsi ifadenin yanında, küçük öpücüklerin suretime yansıttığı gülümsemeler bir ömre değerdi. Bundan çok uzun yıllar öncesi olmasada, yakın bir geçmişte tanıma imkanı bulduysamda seni, içimden hep "keşke daha önce tanımış olmalıydım seni" der oldum fazlasıyla. Hayat işte, nerede ne zaman neyle karşımıza çıkıyor kestirmek güç.. Hatırlaması pek güç olmasada, tam 1 yıl önce, hangi sıfatın yalın haline bürünmüş bedenleri üstlerimizde taşıyorduk, bilmiyorum..