19:03 sendromu ( kişilik karmaşası içinde yüzen kaptansız gemiler gibiyim)

İşte… Bir kez daha ... Yine… Her zaman ki gibi. Dibe yaklaşmanın verdiği o hafif korku dolu ürperti. Geceleri evde duyduğum sesler gibi. Korkak. Kaçak. Kırık. Eksik. Yarım. Budalayım ben. Evet evet. Tam bir budalayım. Ama yok yok… Ne tam ki bende, tam bir budala olayım… Nereye gittiğini bile bilmeyen bir yolcu. Sokaklar tanımadığım insanlar dolu. En yakınım en uzak olmuş. Bilmediğim bir şehir, bilmediğim bir yığın soru… Yeni bir vücut tanımak, anlatmak, anlaşmak, korkularından sıyrılmak çok zor artık. Boşaldığım her an, dokunduğum her yer, tadını aldığım her kadın bir bir yok olmuş. Boğazıma kadar içime soktuğum çocuklarımla dolmuş beynim. Orda kalmalılar, susmalılar, beni tanımamalılar, utanmasınlar… Sormasınlar… Bilmesinler diye... İnsan nefreti tarif edebilir mi? Kendinden nefret edebilir mi? Peki ya İnsan kendini sevebilir mi? Daha ne kadar yol var yürümem gereken söyleyin. Hadi saklamayın benden. Ama ben çok yoruldum… Kalmadı ki artık gücüm. Bırakın gideyim. Bırakın çıkın aklımdan… Beynimi kemiren tüm hayatlar. Yakama yapışan tüm hatıralar. Lütfen bırakın gideyim. Gelmeyin artık üstüme…