03.00 sendromu 1

Son cümlen bumu dedi.. İlk cümlem de buydu oysa.. "Beni anlamadın oysa ben seni çok sevmiştim" dedi... "Hem de herkesten çok , herkesten fazla".. "Olabilir ama herkesin içinde bunları konuşmak zorunda mıyız?" dedim... Sustu..Tanrıya benden daha çok inanırdı.. Hayatında hiç piyango çıkmasa da kurduğu hayalleri vardı.. Benimde hayallerim olmalımıydı? Düşündüm bir ara kendimi son rakamına göre babayı alanlar listesinde bile ismim yazmazdı... Teselli ikramiyesi Şubat ayının 4 yılda bir takvimleri değiştirmesi gibiydi. Yürüyorduk yolda... İlk sokaktan sıvışıp kaçmak istedim.. Tüm şehir beni izliyordu. Lanetlenmiş bir adamdım sanki ben.. Tüm şehir bana nefretli gözlerle bakıyordu... Takımdan ayrı düz koşu yapan bir futbolcu kadar yeteneksizdim.. Yada heyecanından sesi titreyen bir 3 .sınıf pavyon şarkıcısı.. Zorunlu olarak bir parçası olma isteği bir şeylerin. yollar bana dar gelmeye başladı.. sıkıştım.. yürüdükçe yanında bir uğultu artmaya başladı.. biliyordum herkes benden bahsediyordu... Herkes beni lanetliyordu.. Herken bana küfür ediyordu. Arkamdan dönen dolaplar üstüme düşüyordu.. Acaba kaç kişiye yatağını açmıştır diye düşündüm. Onu sevişirken görmek istedim... Yüzüne baktım. Nefret edecek bir şeyler aradım. Gözlerinde hala ben vardım. Kendimden nefret etmek istedim. Çok istedim... hayatımda taşların yerini değiştirince her şey düzelir sandım. Hep saydım bir şeyleri eksik çıktı. Sağlamalarını yaptım bir yarar sağlamadı.. Zararın herhangi bir yerinden dönüldüğünde bu karsa bu şirket çoktan batmıştı..